تأثیر تمرین استقامتی بر آنژیوژنز عضلانی و سطح سرمی فاکتور رشد اندوتلیال عروقی در موش‌های صحرایی دیابتی

  سابقه و هدف: تمرین استقامتی به‌عنوان جزء سودمند برنامه تمرینی می‌تواند به منظور بهبود استقامت قلبی عروقی و ظرفیت عمل‌کردی در افراد به کار برده شود. به نظر می‌رسد تمرینات استقامتی می‌توانند از طریق افزایش آنژیوژنز، بیماران دیابتی را تحت تأثیر قرار دهند. بنابراین هدف از مطالعه حاضر تعیین تأثیر تمرین استقامتی بر آنژیوژنز عضله قلبی و سطح سرمی فاکتور رشد اندوتلیال عروقی در موش‌های صحرایی دیابتی بود. مواد و روش‌ها: 40 رت به دو دسته دیابتی و سالم تقسیم و سپس هر دسته به دو گروه تمرین استقامتی به‌مدت 8 هفته و بدون تمرین تقسیم شدند. 48 ساعت پس از اتمام دوره تمرینی نمونه خونی گرفته شد. تراکم مویرگی در عضله قلبی رت‌ها با استفاده از روش ایمونوهیستوشیمی (فعالیت آلکالین فسفاتاز) مورد بررسی قرار گرفت.  یافته‌ها: بر اساس یافته‌ها مشاهده شد که دیابت موجب کاهش معنی‌دار تراکم مویرگی عضله قلبی و مقدار سرمی VEGF می‌شود (001/0=P). هم‌چنین نتایج نشان داد که تمرین استقامتی به مدت 8 هفته موجب افزایش معنی‌دار تراکم مویرگی عضله قلبی و مقدار سرمی VEGF در رت‌های سالم و دیابتی می‌شود (001/0=P).  نتیجه‌گیری: بنابراین به نظر می‌رسد تمرین استقامتی می‌تواند از طریق مسیر آنژیوژنیکی باعث بهبود بیماران دیابتی گردد. هم‌چنین با توجه به نتایج به دست آمده از مطالعه حاضر و روشن شدن این فرآیندهای تنظیمی به وسیله VEGF که به وسیله تمرین استقامتی تحت تأثیر قرار می‌گیرند، استراتژی بسیار باارزشی به دست می‌آید که می‌تواند به توسعه روش‌های درمانی جدید در بیماری دیابت منجر شود